Bir Tutam Yaşam

Geçen gün havuzda yüzerken birşey farkettim. Bizim havuzun boyu, yani uzun kenarı 25 metre (Başından beri bunun farkındayım, konu bu değil) Eskiden üç kulaçta bir nefes alırsam hem nefessiz kalıyordum hem de gücüm kesiliyor, 25 metreyi tamamlayamıyordum. İki kulaçta bir nefes alırsam, kulvarı tamamlayabiliyordum. Şimdi ise, yani stentlerden sonra , tek nefesle havuzun bir ucundan girip öbüründen çıkabiliyorum. Bu güzel gibi gözükse de, bir dezavantajı olduğunu farkettim: Geri dönüşte, 25 metreyi tek nefesle tamamlayamıyorum. Oysa iki kulaçta bir  nefes aldığımda, kaslarım daha  geç yorulyordu, nefes ile ilgili bir sorunum olmuyordu. Şu  çıkarımım oldu: Daha sık nefes aldığımda daha uzun süre tıkanmadan yüzebiliyorum. Yani?!... Çok doğal... Kaslarım oksijen ile beslendiğinden, sık nefes aldığımda, kaslarıma daha  çok oksijen gidiyor ve daha uzun süre çalışabiliyor, sanırım. Geçenlerde bir  arkadaşım diyordu ki, "o  kadar çok iş var ki, izne çıkamıyorum." Ama bu

Eskiden dünyanın bir öküzün boynuzları üstünde durduğuna inanılırmış. O yüzdendir ki, öküz kızıp da başını iki yana  sallarsa, depremler olurmuş. Bu durum ben doğuncaya kadar devam etmiş. Doğduğumda dünyayı öküzden alıp bana vermiş olmalılar. Herkesin dünyasını bilmem ama bu dünya bana emanet sanki. Sallama, düşmesin, devrilmesin demişler bana. Denegede dur demiş birileri. Dünyanın dengesinden sen sorumlusun bundan sonra demişler. Nefes almadan, kıpırdamadan tutuyorum onu, taşıyorum omuzlarımda. Hapşursam sallanır, bu düzen bozulur. İnanmalı mıyım buna? İnanmalıyım. Çünkü test  etmeye değmez sonradan olacaklar.

Bugün dünya ne kadar büyük! Ben mi üstünde küçücük kaldım yoksa dünya mı benim üstümde büyüdü! Sessizliğin uğultusu var uçsuz bucaksız dünyada. Yabancı bir diyarda dilimi bilmeyenlerin arasında mıyım! Kimse yok mu orada! Ne kadar uzak yakındakiler! Ne kadar sıcak, kavuruyor çöl esintisi. Benden başkası yok mu buralarda! Karıncalar bile sessiz. Yollar çok uzun, sonu yok sanki.