Bir Tutam Yaşam

Eve koşar adımlarla yürürken, gözleri az önce pencereden bakan babasını aradı. Girişteki mermer merdivenleri ikişer ikişer çıktı. Apartman kapısı her zamanki gibi aralıktı, itti girdi içeriye. Merdivenleri koşarak bir kat yukarı çıktı. Evin kapısına geldiğinde sabırsızca zile basarken ayakkabılarını sıyırarak çıkartmaya çalışıyordu. Bir yandan da kapıyı itekliyordu. Acelesi vardı. Kapıyı annesi, ellerindeki sabunu yere damlatmamaya çalışarak açtı ve açar açmaz “Gözün kör olmasın senin, bu ne hal. Sırılsıklam olmuşsun. Gir çabuk içeri üstünü çıkar getir bana” dedi ve evin arka tarafına banyoya doğru hızlı adımlarla gitti. Koridorun ışığı yanmıyordu, karanlıktı. Mutfaktan gelen sarı ışık koridoru biraz olsun aydınlatıyordu.   Okullar yeni açılmıştı. Mevsim yavaş yavaş sonbahara dönüyordu. Evde soba yanmaya başlamamıştı henüz. O gün, gece ile gündüzün eşit olacağı gündü. Artık sokak lambaları daha erken yanmaya başlayacaktı. Okuldan dönünce, üstünü değiştirir değiştirmez evin önündeki sok

Patronu çıkınca arkasından dükkânı toparladı, kürk yakalı siyah süet ceketini giydi, kepenkleri indirdi, çömelip asma kilitleri yılların paslattığı halkalara geçirdi, cebinden çıkardığı anahtarlarla kilitledikten sonra tek tek kontrol etti ve ayağa kalkıp, vapura doğru hızlı adımlarla ilerledi. Bugün dananın kuyruğu kopacaktı. Soldaki sokaklardan birine girdi. İlerde katlı otoparkı geçince sahildeki olta balıkçılarını gördü. Yanlarından geçerken ‘rastgele abiler’ diye seslendi, ortaya. İçlerinden biri “Allah razı olsun Zeynel” diye selamını aldı, misinadan gözünü ayırmadan. Kıyıya yakın yüzen bir karabatak, heyecanla aniden daldı denize, bir süre sonra su yüzüne çıktığında ağzı boştu. Umutları boşa çıkmışçasına kafasını sağa sola salladı. İskele önünde, simitçi taze akşam simidini hazır etmişti, hemen uzattı Zeynel’e. “Senin martılar çok şanslı oğlum” dedi gülümseyerek. Bugün martılardan daha önemli bir konusu vardı oysa. Yeni tanıştığı kızı evine arabasıyla bırakmayı teklif edecekti.