30.Temmuz benim doğum günüm
- "Bu olayın olduğu tarihi, ikinci hayatının başlangıcı olarak kabul etmelisin ve her yıl doğum günün olarak kutlamalısın. Çünkü yanlış giden şeylere 'DUR' deyip, hayata yenilenmiş bir Levend olarak devam etmen için sana tanınmış bir fırsat bu. Ve bu fırsatı en iyi şekilde değerlendirip yoluna devam etmek tamamen senin elinde. Özünde şeker gibi bir adamsın ve bu olayı neden yaşadığını anlamak çok zor. Ama şunu bilmelisin ki hayatta hiç birşey senden ve senin canından daha kıymetli değil" demişti Dr.Zafer bey.
- "Biz bu olayı, minor fakat etkisi major olan bir atak olarak tanımlarız. Çok küçük bir kılcal damar tıkanmış ama öyle bir yere denk gelmiş ki, beyninde , vücudunun sağ tarafını kontrol eden merkeze denk gelmiş. Daha kötüsü de olabilirdi ve komaya girebilirdin. Bunu sağlıklı yaşama geçmen ve hayata daha toleranslı bakmayı öğrenmen için yapılan bir uyarı olarak kabul etmelisin. Günlük egzersizlerini hayat boyu spor olarak devam ettirmelisin, diyet programını hayat boyu beslenme alışkanlığına dönüştürmelisin, stresi iyi yönetebilmeli ve daha doğrusu 'takmama'yı öğrenmelisin. Bu değişimi yapmazsan bir daha bu kadar şanslı olamazsın" demişti Dr.Naci bey.
Ve bugün, o olayı yaşadığım 30.Temmuz'dan tam 83 gün sonra , işe geri döndüm artık.
Ne olmuştu ogün!?!?!?
Çok sıradan bir gün gibi başlamıştı. Herşey çok normaldi. Her zaman ki gibi, istemeye istemeye uyanmış ve ayaklarım geri geri giderken iş yerine varmıştım. Bir türlü eritemediğim mail'lerimi okuyor , cevap bekleyenlere yanıt yazıyordum. Bir yandan da masamın önünden geçenlerle günaydınlaşıyordum, içimdeki sıkıntıyı dışarıya vurmamaya çalışarak. Bunu son zamanlarda çok yaptığım için çaktırmama konusunda başarılıydım.
Cevaplarımı yazarken bir ara farkettim ki çok hata yapıyor ve sürekli düzeltmeye çalışıyordum. O zaman dikkat edip bakınca gördüm ki, sağ kolum sürekli masanın kenarından aşağıya kayıyor ve ben sürekli onu tekrar kaldırıp klavyenin üstüne taşıyordum. Sanki kan şekerim düşmüş gibi bir his kapladı içimi, yani soğuk soğuk terlemeler ve iç çekilmeler gibi bir şey oldu. Alnımdaki teri silmek için sağ kolumu kaldırdım ama elim burnumun hizasından daha yukarı çıkamayıp geri düştü. Çok güçsüz olduğumu düşündüm. Sol elimle terimi sildim ve arkama yaslandım. Gerçekten de kan şekerim düştü sandım ve şeker arandım etrafımda. Kalkıp biraz dolaşayım dedim, ama kalkmaya kalkıştığımda hemen koltuğuma geri düştüm. Çünkü sağ bacağımdan da güç alamadığımı farkettim. İlk defa başıma geliyordu böyle birşey ve anlayamadım ne olduğunu. Öylece, ses çıkarmayıp, arkama yaslanıp, oturmayı tercih ettim. Taaa ki bir arkadaşım "Patron ben toplantıya gidiyorum, gelicen mi?" diye sorduğunda, "Gelemem, çünkü benim sağ tarafım bir tuhaf" deyinceye kadar. O ana kadar yaklaşık 45 dk geçtiğini tahmin ediyorum.
Sonrasının detaylarına girmiyorum. Revirimizdeki doktor beni hemen en yakın hastaneye gönderdi. Bir arkadaşımla beraber, ASM Gebze'te gittik ve BT Tomogrofi, ardından beyin MR'ım çekildi. Teşhis: Beynimde iki kılcal damar tıkanmış ve sağ tarafımı etkileyen bir inme geçirmişim. Hasar küçük olduğu için toparlanmamın da uzun sürmeyebileceğini, yine de 3 ile 6 ayı bulabileceğini, bu sürenin kısalmasının benim fizik tedaviye vereceğim öneme göre olabileceğini söylediler. Tıkanan damarın beslediği hücreler, oksijensiz kalınca ölmüşler ve fizik tedavi ile diğer beyin hücreleri , ölenlerin fonksiyonlarını devralacakmış. Aklım yatmamıştı duyduğumda ama yaşadıkça gördüm ki, dedikleri oldu gerçekten :-)
Ve bu 83 gün boyunca;
> Beynin, bir uzvu yönetmeyi sıfırdan nasıl öğrendiğini aşama aşama yaşadım, müthiş bir deneyimdi.
> Doğru ve yanlış beslenmenin ne olduğunu kavradım, çok geç değil.
> Yanlış beslenme, hareketsiz yaşam ve stress'in bizi içten içten nasıl çürüttüğünü çok iyi anladım
> Bir otoban görevi gören damarlarımızda tıkanmanın nasıl gerçekleştiğini ve egzersizin damar sistemi için ne kadar önemli olduğunu öğrendim
Ve hepsinden önemlisi, hayatın ansızın bitebileceğini ve bizsiz de devam edilebildiğini çok çok iyi anladım. Fazla kasmaya gerek yok, yaşadığımız zamanın tadını çıkaralım lütfen.
- "Biz bu olayı, minor fakat etkisi major olan bir atak olarak tanımlarız. Çok küçük bir kılcal damar tıkanmış ama öyle bir yere denk gelmiş ki, beyninde , vücudunun sağ tarafını kontrol eden merkeze denk gelmiş. Daha kötüsü de olabilirdi ve komaya girebilirdin. Bunu sağlıklı yaşama geçmen ve hayata daha toleranslı bakmayı öğrenmen için yapılan bir uyarı olarak kabul etmelisin. Günlük egzersizlerini hayat boyu spor olarak devam ettirmelisin, diyet programını hayat boyu beslenme alışkanlığına dönüştürmelisin, stresi iyi yönetebilmeli ve daha doğrusu 'takmama'yı öğrenmelisin. Bu değişimi yapmazsan bir daha bu kadar şanslı olamazsın" demişti Dr.Naci bey.
Ve bugün, o olayı yaşadığım 30.Temmuz'dan tam 83 gün sonra , işe geri döndüm artık.
Ne olmuştu ogün!?!?!?
Çok sıradan bir gün gibi başlamıştı. Herşey çok normaldi. Her zaman ki gibi, istemeye istemeye uyanmış ve ayaklarım geri geri giderken iş yerine varmıştım. Bir türlü eritemediğim mail'lerimi okuyor , cevap bekleyenlere yanıt yazıyordum. Bir yandan da masamın önünden geçenlerle günaydınlaşıyordum, içimdeki sıkıntıyı dışarıya vurmamaya çalışarak. Bunu son zamanlarda çok yaptığım için çaktırmama konusunda başarılıydım.
Cevaplarımı yazarken bir ara farkettim ki çok hata yapıyor ve sürekli düzeltmeye çalışıyordum. O zaman dikkat edip bakınca gördüm ki, sağ kolum sürekli masanın kenarından aşağıya kayıyor ve ben sürekli onu tekrar kaldırıp klavyenin üstüne taşıyordum. Sanki kan şekerim düşmüş gibi bir his kapladı içimi, yani soğuk soğuk terlemeler ve iç çekilmeler gibi bir şey oldu. Alnımdaki teri silmek için sağ kolumu kaldırdım ama elim burnumun hizasından daha yukarı çıkamayıp geri düştü. Çok güçsüz olduğumu düşündüm. Sol elimle terimi sildim ve arkama yaslandım. Gerçekten de kan şekerim düştü sandım ve şeker arandım etrafımda. Kalkıp biraz dolaşayım dedim, ama kalkmaya kalkıştığımda hemen koltuğuma geri düştüm. Çünkü sağ bacağımdan da güç alamadığımı farkettim. İlk defa başıma geliyordu böyle birşey ve anlayamadım ne olduğunu. Öylece, ses çıkarmayıp, arkama yaslanıp, oturmayı tercih ettim. Taaa ki bir arkadaşım "Patron ben toplantıya gidiyorum, gelicen mi?" diye sorduğunda, "Gelemem, çünkü benim sağ tarafım bir tuhaf" deyinceye kadar. O ana kadar yaklaşık 45 dk geçtiğini tahmin ediyorum.
Sonrasının detaylarına girmiyorum. Revirimizdeki doktor beni hemen en yakın hastaneye gönderdi. Bir arkadaşımla beraber, ASM Gebze'te gittik ve BT Tomogrofi, ardından beyin MR'ım çekildi. Teşhis: Beynimde iki kılcal damar tıkanmış ve sağ tarafımı etkileyen bir inme geçirmişim. Hasar küçük olduğu için toparlanmamın da uzun sürmeyebileceğini, yine de 3 ile 6 ayı bulabileceğini, bu sürenin kısalmasının benim fizik tedaviye vereceğim öneme göre olabileceğini söylediler. Tıkanan damarın beslediği hücreler, oksijensiz kalınca ölmüşler ve fizik tedavi ile diğer beyin hücreleri , ölenlerin fonksiyonlarını devralacakmış. Aklım yatmamıştı duyduğumda ama yaşadıkça gördüm ki, dedikleri oldu gerçekten :-)
Ve bu 83 gün boyunca;
> Beynin, bir uzvu yönetmeyi sıfırdan nasıl öğrendiğini aşama aşama yaşadım, müthiş bir deneyimdi.
> Doğru ve yanlış beslenmenin ne olduğunu kavradım, çok geç değil.
> Yanlış beslenme, hareketsiz yaşam ve stress'in bizi içten içten nasıl çürüttüğünü çok iyi anladım
> Bir otoban görevi gören damarlarımızda tıkanmanın nasıl gerçekleştiğini ve egzersizin damar sistemi için ne kadar önemli olduğunu öğrendim
Ve hepsinden önemlisi, hayatın ansızın bitebileceğini ve bizsiz de devam edilebildiğini çok çok iyi anladım. Fazla kasmaya gerek yok, yaşadığımız zamanın tadını çıkaralım lütfen.
Yorumlar