SEVGİ YOKSUNU Sürüm 2

Aynı isimdeki öykümün gözden geçirme sonrası sürümüdür 

Güneş de ne güzel vuruyor. Oh, sıcak sıcak. Yattığım yerden, gözlerim kapalı, etrafı dinliyorum. En sevdiğim şey. İyi ki bu evdeyim. Benim canım huzur konağım. Yıllar var yalnızım, ne annem kaldı ne kardeşlerim. Ev kalabalık ama yüzüme bakan da yok epeydir. Eskiden öyle miydi? Neydi o deli deli sevgi çığlıkları!  Tepemden hiç eksik olmazlar, gözümün içine bakarlardı... Yalan yok, ben de onlarla oyunlar oynardım. Ah o ödüllü oyunlar, nasıl da güzellerdi.  

Allah razı olsun, sağlığıma çok dikkat ediyorlar, ne yalan söyleyeyim. Yemeğimi hiç aksatmazlar, ben söylenmeden hatırlarlar. Düzenli olarak sırtlanıp götürürler doktoruma. Ondan da çok memnunum çok şükür. Tuvalet bazen sorun oluyor. Çoluk çocuğun eline bıraktılar temizliği, unutuyorlar onlar da... Çok şükür yatacağım yer belli fakat biraz sevgi, biraz ilgi istiyorum. Odama giren çıkanın beni fark edip, ismimle seslenmesi, bazen de yanıma gelip sırtımı okşamaları çok mu zor!

Zamanla evdekiler varlığıma alıştılar sanırım, artık heyecan duymuyorlar beni görünce. Oysa benim sohbete ihtiyacım var. İki mırıldansam gülüp geçiyorlar. Geçenlerde kapı çaldı, birileri geldi, hoş beş başladı. Sesler tanıdık geldi. Uzandığım miskinler teknesinden doğrulup güzelce gerindim. Sonra koridor boyunca, usulca duvar kenarından merakla oturma odasının kapısına kadar yürüdüm. Kafamı uzatıp sessizce içeriye göz attım. Tahmin ettiğim gibi. Komşu hanım küçük kızıyla gelmiş. Manken adımlarımla kıza doğru yürüdüm. Çocuk beni görünce sevinçten deli oldu, bana uzandı, oynamak istedi. Fakat beni karga tulumba odama geri götürdüler, kapıyı da üstüme kapattılar. Valla artık çok ağırıma gidiyor. Sevgisizlik çok büyük yalnızlıkmış meğer.

Üzüldüm bak yine. Biraz da şu tarafa yatmak iyi olacak en iyisi. Oh, şöyle bir yuvarlanayım. Bacaklarımı kaldırmak zorluyor azıcık ama şu popomu da yalayayım, bakarsın biraz da bu tarafa yatarım.